Mal i Ben dla MaryStealnight :)

Dla MaryStealnight

Mal i Ben

"Następcy"

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Dobro zwyciężyło! Znowu... Oczywiście po koronacji księcia, a raczej króla Bena nie obyło się bez imprezy. Tańce do późna, śpiewanie, drinki, przekąski, kilka niewinnych pocałunków i uścisków. Można chcieć czegoś więcej? Tak, można. Bawiłam się świetnie razem z przyjaciółmi i... CHŁOPAKIEM. Byłam zakochana w Benie, a może to tylko zauroczenie? W jego towarzystwie czułam się dobrze, ale jednak czegoś mi brakowało. Pomiędzy nami była taka...pustka. Jego rodzice mnie polubili, tak samo jak Evie, Carlosa i Jay'a. Wiadomo, że ja byłam na pierwszym miejscu ponieważ byłam kandydatką na przyszłą królową. I chyba to mi tak bardzo przeszkadzało.

Przez całe życie mieszkałam na brudnej, wręcz obleśnej wyspie na której piłam kawę, która była tak czarna i błotnista, że aż smakowała jak błoto. Jadłam resztki jedzenia, spleśniały chleb i zgniłe owoce. Spałam na łóżku bez prześcieradła z byle jakimi poduszkami. Musiałam kraść. Teraz miałam mieszkać już zawsze w Auradonie, gdzie żyje się w luksusie. Nie trzeba kraść bo wszystko się ma, wszystko zawsze jest świeże. Przecież Ben będzie miał teraz tyle obowiązków i nie będzie miał dla mnie czasu, a ja co będę robić? Siedzieć w jacuzzi albo chodzić na jakieś bankiety?

- Mal? Kochanie wszystko dobrze?- z zamyślenia wyrwał mnie nie kto inny jak... Ben. Powiedział "kochanie". To tak dziwnie brzmi, prawda?

- Tak. Jest okej.

- Zatańczysz ze mną?

- Znowu? -zapytałam ze śmiechem, chociaż wcale nie było mi do śmiechu. - Może potem. Strasznie mnie bolą nogi.

- Jak pani sobie życzy. -puścił do mnie oczko i z uśmiechem poszedł na parkiet, a po chwili już tańczył z Jane.

Patrzyłam jak Evie i Doug "szaleją" po parkiecie. Wielkim plusem było to, że wszyscy tutaj jakoś się dogadywaliśmy. W końcu doszłam do wniosku, że nie będę tak sama siedzieć i podeszłam do Carlosa, który bawił się ze Starym na jednym z tarasów.

- Czemu siedzisz tutaj sam? -spytałam i usiadłam koło niego.

- Nie jestem sam. Jest ze mną Stary. Prawda pieseczku? -powiedział pieszczotliwie drapiąc psa za uszami.

- Czemu nie tańczysz?

- Nie mam ochoty. -również zaczęłam głaskać psa.

- Widziałaś gdzieś Jane?

- Tak, tańczy z Benem... Poczekaj no... a po co ci Jane?

- No, wiesz... no... już nie ważne. -mówiąc to zarumienił się.

- Jasne. Wiem, że ci się podoba.

- Wcale nie!

- Dobra wierzę ci.

- Na prawdę?

- Nie.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Dwa dni później (nadal bolały mnie nogi, bo w końcu po długich namowach zatańczyłam jeszcze raz) siedziałam w pokoju i patrzyłam w okno bezwiednie gładząc swoje włosy. Myślałam o mamie. Pomimo tego, że mnie nie kochała, a przynajmniej nie tak jak powinno się kochać córkę to trochę za nią tęskniłam. Minęły tylko dwa dni od koronacji, a ja i Ben coraz bardziej się od siebie oddalaliśmy. On co chwilę chodził na zebrania, a jak mieliśmy chociaż pięć minut dla siebie to cały czas mówił mi o sytuacji w jakiej znajduję się królestwo. "No bo wiesz krasnoludki wkurzają się o to, że myszki dostają większe wynagrodzenie, ale przecież myszki muszą mieć nowe materiały na suknie. Z drugiej strony gdyby krasnoludki nie wydobywały złota i diamentów to w Auradonie byłoby więcej biedaków niż na Wyspie Potępionych". Takie teksty słyszałam co chwilę. Do pokoju weszła Evie.

- No nareszcie wróciłaś. Już myślałam, że się zgubiłaś, bo lekcje skończylismy trzy godziny temu.

- Po lekcjach poszłam Carlosem oglądać trening Jaya.

- Co? Dlaczego mnie nie zabraliście?

- Mal. Od koronacji chodzisz zamyślona i nic do ciebie nie dociera.

- No, ale mogliście mnie chociaż zapytać!

- Następnym razem tak zrobimy. Przepraszam.

- Już dobra. To tylko głupi trening. Posłuchaj Evie musimy pogadać -dziewczyna nic nie powiedziała tylko usiadła koło mnie i popatrzyła się na mnie.

- Ja i Ben to już nie to samo. Uważam, że to źle, że jesteśmy razem. za krótko go znam, a poza tym on teraz jest królem. Chyba mu o tym powiem. Zerwę z nim. Jak myślisz?

- Zrobisz jak uważasz, ale myślę, że po tak krótkim czasie nie powinnaś z nim zrywać. Mal. Ty też już nie jesteś sobą. Znam cie bardzo długo i jeszcze nigdy nie byłaś tak przygnębiona.

- Ojejku! Po prostu nie pasuję mi życie w Auradonie! Za dużo tu księżniczek i takich przesłodzonych ludzi! Wychowałam się gdzie indziej! Z tego co widzę tylko ja tu nie pasuję. Wy świetnie sobie radzicie. Ty masz Douga, Carlos ma Starego i Jane, Jay ma te swoje głupie treningi i Audrey, a ja?

- A ty zostaniesz królową. Nie psuje ci to, że jesteśmy szczęśliwi?

- Może i nie pasuje, a co?

- Nic. Już nic. Rób co chcesz, zrywaj sobie z Benem, płyń z powrotem na tę przeklętą wyspę! To będzie dla ciebie najlepsze. -krzyknęła i wyszła z pokoju trzaskając drzwiami.

"Co ja narobiłam?" Skarciłam siebie w myślach i opadłam na poduszki.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Miesiąc minął w zastraszająco szybkim czasie, a ja przez ten głupi miesiąc byłam sama. Bez przyjaciół, którzy się na mnie obrazili. Właściwie to został Ben, któremu bałam się wyznać co czuję i przez to musiałam przez cały miesiąc słuchać jego długich, monotonnych wypowiedzi.

"Czas w końcu z tym skończyć" -pomyślałam i wstałam z łóżka . Nie patrząc się a Evie, która teraz coś szyła na maszynie, wyszłam z pokoju i skierowałam się w stronę komnaty Bena. Zapukałam.

- Ben musimy porozmawiać. -powiedziałam i złapałam go za rękę jak tylko otworzył drzwi.

- O co chodzi? Nie mam zbyt wiele czasu.

- Nie obchodzi mnie to.

- Co ty dzisiaj taka...

- Zaraz ci wyjaśnię -ucięłam jego wypowiedź i wyprowadziłam nas na zamkowe błonia.

- Nasz związek nie ma sensu. -w końcu to z siebie wydusiłam kiedy tak przechodziliśmy obok strumyka.

- Czyli ty też to zauważyłaś?

- Tak -byłam trochę zdziwiona, odpowiedzią Bena, ale zachowałam twardą minę. - Nie masz w ogóle czasu, a ja przez nasz związek jestem zdołowana i przez to moje zachowanie straciłam przyjaciół.

- Ja przepraszam cię Mal. Nie wiedziałem, że to tak wyjdzie.

- Oddaję ci pierścień. To już koniec. -mówiąc to zdjęłam złoty sygnet i dałam go Benowi.

- Ale mogę liczyć na twoją przyjaźń?

- Nie wiem. -powiedziałam oschle i odeszłam w stronę zamku. Myślałam, że przyjmie to gorzej. łatwo poszło, a to znaczy, ż mu na mnie nie zależało.

Na drugi dzień zaczęłam się pakować. Nie mogę tutaj dalej żyć. To nie jest miejsce dla mnie.

- Mal! Co ty robisz? -zapytała się przerażona Evie. to były jej pierwsze słowa skierowane do mnie od kilku tygodni.

- Pakuję się. Nie widać?

- Czyli to prawda? Nie podoba ci się tu.

- Tak.

- Chciałam ci właśnie powiedzieć, że obgadaliśmy to i wybaczamy ci.

Nic na to nie powiedziałam tylko przytuliłam się do Evie.

- Zawsze będziesz dla nie jak siostra, a Carlos i Jay jak bracia, ale nie mogę tu żyć.

- Nie płacz. -dodałam kiedy zauważyłam łzy w oczach mojej "siostry". - Już zawsze będę po stronie dobra, ale ja muszę tam wrócić rozumiesz?

Na drugi dzień szofer odwiózł mnie na Wyspę Potępionych. Tutaj się wychowałam i tutaj dorosnę. Będę mogła pozbyć się z głowy obrazu Bena. Nie zależało mi na nim aż tak, ale jednak mogłam zgodzić się na przyjaźń. No cóż, już nie ma odwrotu. To jest mój dom.